Sanne Verhagen wil vlammen in Tokio

Op 23 juli reist judoka Sanne Verhagen af naar Tokio, om daar voor de tweede keer in haar carrière te gaan deelnemen aan de Olympische Spelen. Ze zal in de Japanse hoofdstad uitkomen in de lichtgewichtklasse – 57 kilogram en tevens in de gemengde landenwedstrijd. Aan vertrouwen ontbreekt het de inwoonster van Doorwerth niet. Aan de vooravond van het realiseren van haar droom en nog maar kort nadat ze van sportkoepel NOC*NSF de verlossende bevestiging kreeg, dat ze ook daadwerkelijk onderdeel zou gaan uitmaken van de Olympische ploeg, is ze vol zelfvertrouwen: ‘Ik wil daar gaan vlammen’.

Door Dick Martens

DOORWERTH - In haar knusse Doorwerthse appartement neemt Verhagen (28) ruim de tijd om haar route richting Tokio toe te lichten en al snel blijkt, dat hoewel er de nodige hobbels moesten worden overwonnen, ze blaakt van zelfvertrouwen en strijdlust. ,,In eerste instantie was ik niet rechtstreeks geplaatst en houd je, zeker in een dergelijk raar jaar, overal rekening mee. Toch waren we, mijn coaches en ik, er toch wel redelijk van overtuigd, dat het goed zou komen. In de drie kwalificatietoernooien werd ik in de eerste of tweede ronde al uitgeschakeld, waardoor ik buiten de top 18 van de wereld viel. Maar per continent werd er ook nog een aparte ranglijst gemaakt en op de Europese ranglijst stond ik redelijk bovenaan en op basis van die ranking werd ik alsnog aangewezen.”

Ook voor Verhagen was het Corona-jaar natuurlijk anders dan anders. ,,In het begin was er veel onzekerheid, werden de toernooien afgelast en kwam eigenlijk alles zo’n beetje stil te liggen en kwam ook het bericht dat de Spelen niet door zouden gaan. Dan stel je jezelf de vraag, ‘hoe nu verder’. Gelukkig pakte het judo, het eind 2020, weer redelijk snel op en waren er ook weer internationale toernooien en wij in Nederland, hadden natuurlijk het geluk dat we weliswaar beperkt, maar op Papendal door hebben kunnen trainen.” Hoewel er op de toernooien geen medailles werden gehaald, heerste er wel een vorm van tevredenheid. ,,Ik voelde wel elke keer de progressie die ik maakte, zat dichtbij de top drie en was zeker niet ontevreden. Mijn timing was beter, ik had weer meer feeling en dat is natuurlijk belangrijk.”

In haar gewichtsklasse staat Verhagen in Nederland op eenzame hoogte, toch wordt het gebrek aan vaderlandse concurrentie niet echt als een bezwaar ervaren. ,,Ik heb daar niet echt een speciaal gevoel bij. Concurrentie is natuurlijk wel goed om naar een bepaald punt toe te kunnen werken, maar op een gegeven moment onderscheid je je toch wel en dan zijn het de internationale wedstrijden die ertoe doen. Op de Spelen kom je toch geen Nederlandse concurrente tegen.” Haar ‘Olympische’ tegenstanders heeft ze redelijk in het vizier en op een enkeling na, zijn die allemaal kandidaat voor Olympisch edelmetaal. ,,Maar daar hoor ik zeker ook bij. In mijn gewichtsklasse is het vrij onvoorspelbaar, maar ik denk wel, dat 80- misschien wel 90 procent een medaille kan halen. Ik ben niet een van de grote favorieten, maar zie mijzelf wel als een gevaarlijke outsider. Om dat te bereiken heb ik veel en hard getraind, hoewel het qua motivatie ook wel ‘op en af’ ging. Zeker in die onzekere en onduidelijke periode. Je stelt je in op een bepaald doel, de Olympische Spelen, en als die dan een jaar worden uitgesteld is het moeilijk om dan die motivatie vast te houden. Dat is niet altijd makkelijk geweest. Je hebt dan weliswaar extra tijd, maar die tijd heeft de concurrentie ook gehad, zij zullen zeker ook niet stil hebben gezeten. De vorm van de dag is daarbij ook van belang. Natuurlijk speelt de factor geluk een rol, zeker ook bij de loting. Ik ken mijn tegenstanders over het algemeen wel, maar moet gewoon van mijn eigen kracht uitgaan en mij daarin dan onderscheiden van de rest. Ik laat mij niet snel gek maken, ben redelijk rustig in mijn hoofd.” .” Daarbij speelt haar Doorwerthse woonomgeving ook een niet te onderschatten rol. ,,Ik woon hier alweer drie jaar en dat bevalt nog altijd prima. Hoewel ik geboren en getogen ben in het Brabantse Best en daar ook wel mijn hart ligt, heb ik niet de behoefte om er op korte termijn weer naar terug te keren. Natuurlijk kom ik er nog wel regelmatig om er familie en vrienden te bezoeken, maar Doorwerth is nu mijn thuis.”

De dag die rood omcirkelt staat in Verhagens agenda is 26 juli. Op die (maan)dag moet de droom, in de Nippon Budokan van Tokio waar Anton Geesink in 1964 judo-historie schreef door de gouden medaille te veroveren, werkelijkheid gaan worden. ,,Dan moet het gebeuren. Dan moet alles goedvallen, daar focus ik mij nu volledig op.” Een mooie bijkomstigheid is, dat Verhagen ook deel uitmaakt van het Nederlandse landenteam. Door haar individuele kwalificatie bewijst ze daarom ook de nationale judoploeg een mooie dienst. In Tokio staat namelijk voor het eerst de gemengde landenwedstrijd op het programma. Om echter aan die landenwedstrijd deel te kunnen nemen, ontbeerde Nederland nog een vrouwelijke deelnemer in de lichtste gewichtsklasse (-57 kg). Dat werd dus Sanne Verhagen, die op de Spelen samen met nog 11 andere teams, op 31 juli, ook dan de strijd om de medailles zal aangaan. Per land bestaan die teams uit drie vrouwen (-57, -70 en +70 kg) en drie mannen (-73, -90 en +90 kg). ,,Ik vind het leuk om ook daaraan deel te kunnen nemen. Natuurlijk hebben we in wedstrijden wel vaker als team opgetreden, maar nu in Tokio is het een Olympische primeur.” Met haar teamgenoten haalde Verhagen enige dagen geleden op Papendal het Olympisch kledingpakket op. ,,Dat is dan wel een moment, dat het weer wat meer gaat leven. Maar niet zozeer, dat het extra spanning oplevert. Ik ben wat dat betreft redelijk koeltjes. Als we in Tokio aankomen ga je vervolgens zien dat een dergelijk evenement grootser is dan een ‘normaal’ toernooi, maar de echte spanning komt bij mij pas op de wedstrijddag.”

Ook zal Tokio in het teken staan van testen, testen en nog eens testen. Want ondanks dat Verhagen, evenals haar teamgenoten volledig is gevaccineerd, zal het testen blijven. ,,We worden hier nog wekelijks twee keer getest en in Tokio zelfs dagelijks. Hoewel het natuurlijk niet fijn is, wen je er wel aan. Ik denk dat ik er inmiddels wel meer dan 100 heb ondergaan. Maar dat zal mijn focus niet verstoren. Ik ga voor een medaille en zal teleurgesteld zijn als ik die niet haal. Ik ga keihard vechten om met die olympische medaille thuis te komen.”