Jubilerende boswachter Frans Alberts

Geen dag is hetzelfde en dat past prima bij mij

REGIO Het landgoed Oranje Nassau’s Oord omvat zo’n slordige 170 hectare grond. En in dat prachtige natuurgebied is boswachter Frans Alberts, van ZinZia Zorggroep, al 25 jaar waakzaam en zorgt voor evenwicht in de natuur.
 

Gert Budding

Vrijwel dagelijks maakt de boswachter een rondje tussen Wageningen Oost en Renkum voor het welzijn van dier en bos. Frans Alberts wist al op jonge leeftijd dat hij graag in de bossen wilde gaan werken. “Boswachter word je niet alleen, het zit in je.” Op de Tuinbouwschool haalde hij de benodigde diploma’s op het gebied van bosbouw, bomenzorg, het hoveniersvak en jacht en wild. Ook volgde hij de opleiding milieupolitie. In 1997 trad Alberts in dienst op het vermaarde landgoed dat een koninklijk tintje heeft. Koningin Emma woonde ooit op het landgoed. “Ik ben verantwoordelijk voor het beheer van het landgoed en de bos- en tuindienst van de verpleeghuizen in Renkum, Wageningen en Bemmel”, vertelt Alberts, die kantoor houdt in het voormalige sanatorium. “Naast het sanatorium lag het koninklijk paleis Oranje Nassau’s Oord, dat aan het einde van de Tweede Wereldoorlog grotendeels werd verwoest”, weet de jubilerende boswachter, die drie vaste collega’s heeft die twee ochtenden per week worden ondersteund door landgoedvrijwilligers.

Het werk is seizoens- en weergebonden. “Na een flinke storm lopen we het bos na op loshangende takken en instabiele of omgewaaide bomen. Na aanhoudende regen controleren we de paden op gaten die we bijvullen, terwijl we op warme zomerdagen juist sproeien in de parken. In het broedseizoen, tussen 15 maart en 15 juli, mogen we volgens de Gedragscode Bosbeheer geen bomen vellen. Daar sta ik volledig achter, maar het is altijd weer timen met ons productiebos.”
“Er is ook een deel productiebos, waar we hoogwaardig Douglashout telen dat wordt verkocht aan houthandels. Een meerjarenplanning is daarin heel belangrijk. We vellen verspreid over het bos bomen van zo’n 50 jaar oud en zorgen vervolgens voor nieuwe jonge aanplant, zodat het bos intact blijft. We letten goed op de klimaatverandering, zodat er niet alleen hele oude bomen blijven staan, maar ook andere soorten bijkomen.”

Tijdens zijn inspectie ronden met de hond Mac doemen er steeds vragen bij hem op. Hoe groeien de bomen? Wordt daar een nieuw paadje gelopen? En waarom hangt hier ineens een bordje? Zijn zintuigen draaien overuren en hij is druk met de flora en fauna. “Maar ook zeker met meldingen”, gaat hij verder. “Alles komt voorbij. Afvalstort, stroperij, loslopende honden en motorvoertuigen in het bos, personen met metaaldetectoren en publiek dat na zonsondergang het bos betreedt. Geen dag is hetzelfde en dat past prima bij mij. Je moet sterk in je schoenen staan. Je krijgt een grote mond als je mensen aanspreekt op hun gedrag, dat is niet altijd leuk. Maar er is wet- en regelgeving. Bezoekers hebben niet altijd door dat ze te gast zijn in het leefgebied van planten en dieren.” Frans Alberts werd met zijn 25-jarig dienstverband in het zonnetje gezet. “Gelukkig heb ik nog een paar jaar om de pracht van het boswachtersvak uit te oefenen.”