‘Ik overleefde een schipbreuk en werd Nederlands beste triatleet’

Door Dick Martens

Het verhaal van Els Visser is eigenlijk onwerkelijk, maar toch echt waar. Als sportliefhebber beoefende ze van jongs af aan al verschillende sporten, totdat ze in 2008 haar volledige aandacht richtte op haar studie geneeskunde. Voor die studie maakte ze verre reizen, in 2014 onder andere naar Indonesië, om daar een coschap te volgen, maar omdat ze nog wat vrije tijd had maakte ze nog een boottrip van het Lombok-eiland over de Floreszee naar Flores, niet wetende dat die trip haar leven voorgoed zou gaan veranderen. De boot liep op een rif, maar Visser overleefde de schipbreuk, na een nacht dobberen met haar medepassagiers en acht uur zwemmen naar een onbewoond eiland. Nu is ze professioneel triatleet, een zware sport die zich kenmerkt door ook ‘een soort van overleven’.

Over haar belevenissen schreef Visser (30) een boek met de passende titel ‘Geen zee te hoog’. Haar verhaal maakte een dusdanige indruk, dat ze de weken na het uitkomen van het boek opnieuw in een soort rollercoaster belandde. ,,Iedereen wilde plotseling mijn verhaal horen. Grote dag- en weekbladen besteedden er aandacht aan, ik stond voor diverse fotocamera’s en ook de radio en de televisiestudio’s heb ik van binnen gezien. Nee, dat had ik zeker niet verwacht. Mijn boek staat inmiddels al twee weken in de top van de Bestsellers top 60. Bizar gewoon.” Dat is zeker ook de typering voor haar avontuur in Indonesië. ,,Na de schipbreuk lagen we ineens, diep in de nacht in die grote oceaan. Ik weet nog niet hoe het kwam, maar ik kwam in een soort van overleefmodus terecht, we konden ook niemand bereiken. Ook de bemanning had geen noodplan, toen hebben wij, de toeristen de leiding maar genomen. Het was wachten op de zonsopkomst, toen zagen we in de verte een soort van schim wat op een eiland leek. Om te kunnen overleven was volgens mij de enige optie om naar dat eiland te gaan zwemmen. Uiteindelijk heb ik samen met een paar andere passagiers de daad bij het woord gevoegd.”

Het werd een zwemwedstrijd tegen de dood. ,,We, Gaylene uit Nieuw-Zeeland en ik, hebben 8 uur lang non-stop gezwommen en vlak voor zonsondergang bereikten we het vulkaaneiland Sangeang Api. Het moment dat ik zand onder mijn voeten voelde zal ik nooit meer vergeten Ik kon het bijna niet geloven. Het was een enorme ontlading.” Na een lange nacht op het eiland werd het tweetal uiteindelijk opgemerkt door een langsvarend zeiljacht en opgehaald. Visser werd met de andere overlevenden opgevangen door de ambassade en verzorgd in het ziekenhuis. Een paar dagen later was ze weer terug in Nederland, om bij haar ouders in het Groningse Glimmen, verder te herstellen.

,,Vervolgens heb ik, ik was toen 24, mijn studie in Utrecht weer opgepakt en verder gaan werken aan mijn promotieonderzoek naar chirurgische ingrepen bij darmkanker. Toch was ik nog niet de gewone Els, het leek of ik wat vervreemd was van deze wereld. Ik stond nog vrij lang in een overlevingsmodus. Om toch mijn hoofd wat meer leeg te maken ben ik gaan hardlopen. Eerst rondjes om de Utrechtse Singels, maar al heel snel werd het een halve marathon.” Niet veel later finishte ze na 42,95 kilometer en had ze haar eerste echte marathon volbracht. ,,Maar ik zag het als een eenmalig avontuur, maar dat was het niet. Het werd zelfs een Iron Man, bijna vier kilometer zwemmen, bijna tweehonderd kilometer fietsen en dán nog een hele marathon rennen. En op mijn 28e won ik het Nederlands kampioenschap. In iets meer dan negen uur finishte ik als eerste vrouw bij de Iron Man in Maastricht. In 2019 ben ik naar Hawaï geweest om daar deel te nemen aan het wereldkampioenschap. Daar werd ik 16e. De Iron Man is ook vaak een kwestie van overleven, soms als ik op een punt ben, dat ik denk dat ik het niet meer trek, dan put ik toch weer kracht door te denken aan ‘toen’. Dan spreek ik mijzelf weer moed in. De triathlon is wat dat betreft ook een vorm van overleven.” Maar het is ook een kwestie van veel trainen. Dat doet Visser op de meest uiteenlopende locaties. ,,Vanuit Utrecht ging ik vaak naar de Posbank, dan doorkruist ik de Veluwezoom. Rhenen, Wageningen, Renkum. Die route ken ik op mijn duimpje.”

Maar ook traint Visser vaak in Australië. ,,Daar woont mijn coach Cameron Watt. Wegens de Corona-pandemie kan ik daar voorlopig niet meer heen. Nu woonde en trainde ik de afgelopen weken in Egmond, dicht bij het zwembad in Alkmaar, het enige bad waar ik nog terecht kon. Ik krijg van Cameron dagelijks mijn schema’s gemaild. Ook ben ik veel in Salzburg. Ik sta onder contract bij Red Bull en in Salzburg zit het hoofdkantoor en ook het Red Bull Athlete Performance Center. Momenteel ben ik er ook weer, voor minimaal een maand. Ik kan dan van alle faciliteiten gebruik maken. Het Fietsen en lopen doe ik, omdat het nu wat koud is hier, binnen. Ook de fysio’s, personal trainers, sportpsychologen, voedingsdeskundigen heb ik daar tot mijn beschikking.”

De focus te richten op nieuwe wedstrijden is in verband met de wereldwijde Corona-pandemie lastig voor Visser. ,,Het is nu nog een beetje de vraag, wanneer er weer races zijn. Een specifieke race heb ik dan ook nog niet in mijn gedachten. Het is allemaal onzeker, maar mochten die er in de zomer toch weer zijn, dan zorg ik er wel voor om er klaar voor te zijn. Maar deze wedstrijd loze periode komt mij momenteel wel goed uit, omdat ik met een beenblessure kamp. Dus ik neem de komende weken de tijd, om daarvan goed te herstellen. Rustig opbouwen naar het seizoen, dat hopelijk komen gaat. Er is al wel een agenda opgemaakt, maar het is, evenals de Olympische Spelen, toch afwachten of het allemaal wel door zal gaan. Ik denk dat het nu belangrijk is om je te focussen op de dingen die je nu elke dag wel kunt doen en wat er dan nog volgt, dat zien we dan wel weer. Ondanks alles geniet ik nog altijd van dit leven, het is het meest uitdagende wat ik ooit heb gedaan, werk harder dan ooit, maar tegelijkertijd is het zo’n gevoel van vrijheid, ontmoet ik heel veel inspirerende mensen, zeker ook naar aanleiding van het boek. Ook zie ik hoe ik mijzelf verder heb ontwikkeld, mooi om ook dat mee te maken. De les die ik leerde van mijn belevenis in Indonesië, wil ik ook doorgeven aan anderen, sporters, maar zeker ook niet-sporters: ‘Grijp een kans als die voorbij komt. Ga niet te lang denken of het wel een goed idee is, grijp die kans en probeer het gewoon’. Dat is echt mijn motto geworden.”